Gülce, 22 yaşında genç bir kadındı. Üsküdar escort arka sokaklarında, zamanla yıpranmış bir apartmanın bodrum katında yaşıyordu. Küçük odasında bir yatak, bir soba ve annesinden kalan solmuş bir fotoğraf dışında hiçbir şey yoktu. Ama o küçük oda, onun dünyasıydı.
Hayat, Gülce’ye erken yaşta ağır yükler yüklemişti. Çocuk yaşta annesini kaybetmiş, babası tarafından terk edilmişti. Bir akrabasıyla İstanbul’a gelmiş, ama burada da yalnız bırakılmıştı. İlk başta temizlik işleri yaptı, gündelikçi olarak çalıştı, sokaklarda su sattı. Ama bu işler ne kirayı ödemeye yetti ne de karın doyurmaya…
Sonra bir gece, Üsküdar Meydanı’nda yalnız başına otururken tanıştığı bir kadın ona “yardım” teklif etti. Gülce önce korktu, anlamadı, ama çaresizlik her şeyi bastırmıştı. “Sadece bir süre,” dedi kendine. Ama o süre, günlerce, aylarca sürdü. Artık o da geceleri Üsküdar escort sokaklarında müşteri bekleyen kadınlardan biriydi.
Her sabah güneş doğarken Salacak sahiline yürür, Kız Kulesi’ne bakıp sessizce ağlardı. Hayal kurmazdı artık, çünkü hayalleri çoktan gömmüştü. Ama bir sabah, orada beklerken bir çocuk ona yaklaştı. “Teyze, iyi misin?” diye sordu. Gülce bir an donakaldı. “İyiyim,” diyebildi sadece. Ama o çocuğun gözleri, aynaya bakmak gibiydi. Kendi çocukluğunu gördü. Korkmuş, terk edilmiş bir kız çocuğu…
O gün karar verdi. Yaşam böyle devam edemezdi. Üsküdar escort Belediyesi’nin kadın destek merkezine gitti. Konuşamadı önce, sadece ağladı. Sonra, içindekileri yavaş yavaş dökmeye başladı. Psikolojik destek aldı, meslek kursuna yazıldı. Kuaförlüğü öğrendi. İlk maaşını aldığında kendine bir ayna aldı ve karşısında ilk kez gülümsedi.
Artık sabahları saçlarını tarayıp işe gidiyor, akşamları eve dönüyordu. Geçmişi hâlâ içinde bir sızıydı, ama artık ona yön vermiyordu. Üsküdar sokaklarında yürürken başını eğmiyor, umutla ileri bakıyordu.
Bir yanıt yazın