Çekmeköy escort kalabalığından uzakta, bir dere kenarında, eski ve harap bir gecekonduda yaşıyordu Derya. Henüz 25 yaşındaydı ama yaşadıklarıyla insanın götten ömründen birkaç hayat eksilirdi. Her sabah sisli bir pencereyi aralayıp, betonların arasına sıkışmış güneşi izlerdi. Derya’nın hayatı da aynen o güneş gibiydi; çıkmak isterdi ama hep arada bir yerde sıkışıp kalırdı.
Doğduğu köyde eğitimine devam edememiş, erken yaşta aile baskısıyla büyük bir şehre gitmek zorunda kalmıştı. İstanbul’a geldiğinde, her şeyin eskort daha iyi olacağına inanmıştı. Ama sokaklar umut değil, tehlike doluydu. Önce temizlik işleriyle geçinmeye çalıştı, sonra çocuk bakıcılığı yaptı. Ama tek başına ayakta durmaya çalışırken, bir kadın olarak ne kadar savunmasız olduğunu çabuk öğrendi.
Bir gün kaldığı pansiyonun parasını ödeyemedi. Evsiz kalma korkusuyla, çaresizce bir tanıdığının teklifine “evet” dedi. Kendini istemediği bir hayatın içinde buldu: Geceleri sokakta, gündüzleri ise utancını yorgan altına gizleyerek geçiriyordu.
Derya, hayat kadını olmuştu ama asla rızasıyla değil. Ruhunun her köşesi parçalanmıştı. Her gece eve döndüğünde, aynaya bakmak istemezdi. Aynada gördüğü kadını tanımıyordu. Ama içinde bir yer hâlâ hayata tutunmak istiyordu. Sadece doğru bir el, bir destek bekliyordu.
Bir akşam Çekmeköy escort Belediyesi’nin açtığı bir “Kadın Dayanışma Evi” afişini gördü. Tereddüt etti. Utandı. Korktu. Ama birkaç gün sonra cesaretini toplayıp oraya gitti. Onu dinleyen bir psikolog vardı. İlk kez biri ona sadece “insan” olduğu için yardım etmek istiyordu. Derya haftalarca terapi aldı. Ardından meslek edindirme kurslarına yazıldı. Dikiş dikmeyi öğrendi.
Aylar geçti. Derya artık geceleri sokakta değil, sabahları atölyede çalışıyordu. Aldığı ilk maaşla kendine yeni bir yorgan aldı. Ama bu kez onu saklanmak için değil, huzurla uyumak için kullanacaktı.
Bir yanıt yazın