Esra 25 yaşındaydı. İstanbul’un Pendik escort ilçesine yeni gelmişti ama bu yeni başlangıç aslında çok uzun bir kaçışın sonuydu. Doğup büyüdüğü Bingöl’den ayrıldığında cebinde yalnızca iki yüz lira, sırtında bir sırt çantası ve içinde taşıdığı bir karar vardı: ne olursa olsun, bu sefer kendi hayatını kendi elleriyle kuracaktı.
Pendik Otogarı’na sabaha karşı indiğinde hava hâlâ karanlıktı. Şehrin bu ucunda kimse onu tanımıyordu, bu da ona biraz olsun güven veriyordu. İlk gününü sahilde geçirerek, martı seslerinin ve dalga uğultularının arasında geçmişiyle yüzleşerek tamamladı. Aklında hâlâ ailesinin “geri dön” çağrıları, çocukluğunun bastırılmış hayalleri vardı. Ama geri dönmek bir seçenek değildi artık.
İlk başta bir tekstil atölyesinde gündelikçi olarak iş buldu. Sessizdi, çekingen ama çalışkandı. Hemen göze batmadan işini yapmayı öğrendi. Gece Pendik’in arka sokaklarında kiraladığı tek göz odasına dönüyor, yorgun ama umutlu uyuyordu. Yalnızlık zaman zaman kalbini kemirse de özgürlük hissi her şeyden ağır basıyordu.
Bir gün, Pendik escort Belediyesi’nin Kadın Dayanışma Merkezi’nden haberdar oldu. Çekinerek gitti ama orada karşılaştığı güler yüzlü kadınlar ona çok iyi geldi. Destek aldı, kendini daha güvende hissetmeye başladı. Merkezin açtığı kuaförlük kursuna katıldı. Meğerse elinin yatkın olduğunu yıllar önce aynada kendi saçını keserken fark etmişti.
Kursu tamamladıktan sonra küçük bir kuaför salonunda işe başladı. Esra artık insanların yüzüne bakarak konuşabiliyordu. İşini seviyordu, hatta bir gün kendi dükkânını açma hayali bile kurmaya başlamıştı.
Her sabah işe gitmeden önce Pendik escort Sahili’nde kısa bir yürüyüş yapmayı alışkanlık haline getirmişti.
Bir yanıt yazın