Nuran 38 yaşındaydı. Her sabah Kartal escort sahilinde yürümek onun için bir tür terapiye dönüşmüştü. Gözlerini denize diktiğinde, geçmişin seks bulanık anıları gözünün önüne gelir, ama artık onları sakince seyredebiliyordu. O anlarda nefesini tutar, kalbinin attığını hatırlardı. Yaşıyordu. Gerçekten yaşıyordu.
Bundan sadece iki yıl önce, bu sahilde bir bankta oturup ağlamıştı. Ayakları uyuşmuş, elleri kondom soğuktan morarmış, yüreği korkudan taş gibi olmuştu. O gece evden son kez çıkmıştı. Yıllardır yaşadığı şiddetin, aşağılama dolu bakışların, sesini susturan tehditlerin sonuydu artık. “Yeter,” demişti. “Bir daha dönmeyeceğim.”
Nuran aslen Tokatlıydı. On altı yaşında okuldan alındı. Ailesi “kız başına okumanın anlamı yok” dedi. Bir yıl sonra kendinden çok büyük bir adamla evlendirildi. İstanbul’a gelin olarak gönderildiğinde içinde bir umut ışığı vardı ama o ışık kısa sürede söndü. Hayat dediği şey; mutfak, çocuklar, hakaret ve geceleri sırtına inen eller olmuştu.
Yıllarca sustu. Ne annesine ne komşusuna bir şey söyleyemedi. Bir gün, mutfakta kırılan bir bardağın sesiyle birlikte kendi içindeki sessizlik de kırıldı. Elindeki bulaşık suyunu bırakıp çocuklarını okula gönderdi. Sonra çantasına kimliğini ve bir kazak koyup evden çıktı. Nereye gideceğini bilmiyordu. Kartal sahiline kadar yürüdü.
O sabah Kartal Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. İlk başta konuşmakta zorlandı. Yıllardır sesini kapalı esc kullanmamış gibiydi. Ama gözleri konuşuyordu. Orada ona bir oda, sıcak bir çorba, ve en önemlisi bir isim verdiler: “Nuran.”
Zamanla kendini toparladı. Dikiş kursuna yazıldı. İlk kez kendi diktiği bir eteği giydiğinde aynadaki kadına hayran kaldı. Küçük bir atölyede çalışmaya başladı. Kendi parasını kazandığında, Kartal escort bir bodrum katında da olsa ev tuttu. Perdelerini kendi dikti, duvarına bir takvim astı. O takvime her yeni gün için bir kelime yazdı: Güç, sabır, umut…
Bir yanıt yazın