Selma 35 yaşındaydı. Kartal escort sahilinde sabahları yürüyüşe çıkmak, onun için bir kaçıştan çok bir yüzleşmeydi. Deniz, geçmişiyle baş başa kalmasına izin veriyordu. Martı sesleri, dalga uğultuları… Hepsi, içindeki oral sessiz çığlıkları bastırmanın bir yolu olmuştu yıllarca. Ama artık bastırmak istemiyordu.
Hayatına dışarıdan bakan biri, onu sıradan bir kadın sanabilirdi. Oysa sıradan olan seks tek şey, yaşadığı coğrafyaydı; kendisi yıllarca sıradışılığın ağırlığını taşımıştı. Mardin’in bir köyünde dünyaya gelmiş, daha çocukken “kadın olmanın ne demek olduğunu” öğrenmişti. Söz hakkı yoktu, hayal kurma şansı yoktu. 17’sinde evlendirildi. Kocası onu İstanbul’a, Kartal’a getirdi. O günleri hatırladığında “umut ve korku” aynı anda vardı gözlerinde.
Kocası çalışmıyordu. Evi geçindirmek de, sabretmek de Selma’nın işiydi. Yıllarca temizlik işlerine gitti. Sonra bir çocukları oldu. Bir süre çocukla oyalandı, ama eşinin öfkesi artmaya başladı. Ev, bir zaman sonra hapishaneye dönüştü. Her gün daha fazla sustu, daha az güldü. Zamanla kendi ismini bile yabancı hissetti.
Ama bir sabah bir şey değişti. Çocuğu uykudayken mutfağa geçti, eline kalemi aldı ve bir not yazdı: “Hayat, bana mecbur değil.” Ardından çantasına birkaç parça eşya koydu. Sessizce çıktı evden. Kartal escort sahiline indi. Sabahın ilk ışıkları denize yansıyordu. Oturduğu bankta, ilk kez korkmadan ağladı. O an, kendine söz verdi: “Geri dönmeyeceğim.”
Kadın destek merkezine başvurdu. Başta zorlandı, konuşamadı. Ama bir gün, bir diğer kadının gözlerine baktığında, ilk kez “ben de” diyebildi. O noktadan sonra toparlanmaya başladı. Temizlik işine yine devam etti ama bu sefer kendi şartlarıyla. Çocuğuna hem anne hem baba oldu. Belediyenin açtığı gece kursuna yazıldı, okuma yazma bilmeyen kadınlara gönüllü destek vermeye başladı.
Bir yanıt yazın