Tuzla escort geceye bürünen dar sokaklarında, ayak sesleri yankılanıyordu. Sokak lambalarının solgun ışıkları altında bir kadın yürüyordu; genç, yorgun ama dimdik. Elif, 26 yaşında, içinden çoktan kırılmış ama dışına belli etmeyen bir kadındı. Yüzündeki makyaj, sadece oral güzelliğini değil, acılarını da örtüyordu. Kimse onun bir zamanlar üniversiteye gitme hayalleri kurduğunu, edebiyat kitaplarını ezbere okuduğunu, iyi bir hayat umuduyla İstanbul’a geldiğini bilmezdi.
Elif, Tuzla escort ilk geldiğinde bir tekstil atölyesinde çalışmıştı. Gün boyu makinelerin gürültüsünde seks umutlarını boğarak yaşadı. Asgari ücret yetmiyor, ev sahibi her ay kapıya dayanıyordu. Ailesiyle bağları kopuktu, çünkü onlar onun ne çektiğini değil, ne yapmadığını görüyordu. “Bir işe gir, kimseye muhtaç olma” diyen sesler, onu anlayamıyordu. Aylar geçtikçe, işten çıkarıldı. Sokaklar daha da soğuk gelmeye başlamıştı.
Elif’in hayat kadınlığıyla tanışması bir “mecburiyet anı”ydı. Bir gece pansiyonda kalacak parası kalmayınca, başka seçeneği kalmadı. “Sadece bu gece” dedi. Ama geceler birbirini kovaladı, “bir kezlik” bir rutine dönüştü.
Tuzla escort gece hayatı ona acımasız bir düzenin içine çekildiğini hissettirdi. İnsanlar ona ya alayla baktı ya da hiç bakmadı. Kimse “neden buradasın?” diye sormadı. Elif, her gün biraz daha yalnızlaştı. Ama içindeki o küçük ses, hâlâ tamamen susmamıştı. Okumayı bırakmadı. Ne zaman birkaç saat boş kalsa, sahilde eski bir banka oturup kitabını çıkarırdı.
Bir gün, belediyenin açtığı ücretsiz bir kadın destek merkezinin broşürünü gördü. Tereddüt etti ama gitti. Oradaki psikolog ona, ilk kez bir insan gibi davrandı. Elif, o gün konuştu, ağladı, sustu, sonra yeniden konuştu. Aylar içinde eskort yeniden kendine geldi. Sosyal hizmetlerden destek aldı. Kuaförlük kursuna yazıldı. Artık sokakta değil, bir salonda çalışıyordu. Müşterileri ona “Elif Hanım” diyordu. Bu hitap, yıllar sonra ilk kez kendisini değerli hissettirmişti.
Bir yanıt yazın