Ayşenur, 22 yaşındaydı. Çekmeköy escort kenar mahallelerinden birinde, yıllardır dökülen sıvalarına rağmen hâlâ ayakta kalmaya çalışan eski bir apartmanın bodrum katında yaşıyordu. Gündüzleri görünmez gibiydi, geceleri ise sokak lambalarının altında suskun adımlarla yürürdü. Hayatı sessizlikle konuşuyordu, çünkü kimse onun ne yaşadığını merak etmiyordu.
Küçükken büyük hayalleri vardı Ayşenur’un. Hemşire olacaktı. Okuyacak, annesini o yıkık dökük evden çıkaracaktı. Ama işler öyle yürümedi. Babası seks alkolikti, annesi ise babasının öfkesine siper olmaktan başka bir şey yapamazdı. Lise ikinci sınıfta okulu bıraktı. Sonra annesi hastalanıp yatağa düşünce hayatın tüm yükü Ayşenur’un omuzlarına yıkıldı.
İstanbul’da iş bulmak umuduyla geldiğinde sadece 18 yaşındaydı. Ama şehir ne gençliğine acıdı ne de gözyaşına. Temizlik işlerinden pazarlama stantlarına kadar birçok iş denedi. Hepsi kısa sürdü. Sonunda, bir gece metro çıkışında tanıştığı bir kadının “istersen para kazanmanın başka bir yolu var” sözüyle başlayan yolculuk, onu geri dönüşü zor bir hayata soktu.
Zamanla “alışır gibi” oldu. Gülümsemeyi öğrenmiş gibi yaptı. Müşteriler gittiğinde pencereden vip yıldızlara bakıp içten içe ağlardı. Sığınağı küçük odası ve arada sırada gördüğü yaşlı komşusu Emine teyze olmuştu. Emine teyze bazen ona çorba getirir, sessizce başını okşardı. O küçük şefkat kırıntısı bile Ayşenur’un içini ısıtmaya yetiyordu.
Bir gün Emine teyze ona, “Bu hayat seni yok ediyor kızım,” dedi. “Kurtulmak istiyorsan, önce kendine inanmaya başla.” O sözler Ayşenur’un içinde bir kıvılcım yaktı. Kolay değildi ama karar aldı. Çekmeköy Belediyesi’nin kadın destek merkezine gitti. İlk başta utandı, anlatamadı ama oradaki psikolog onu dinledi. Gözyaşlarını tuttuğu yerden çözülmeye başladı hayatı.
Bir yardım kuruluşu aracılığıyla geçici bir sığınma evine yerleşti. Meslek kurslarına başladı. Yavaş da olsa, kendi ayakları üzerinde durmanın esc yolunu aramaya başladı. Hayat hâlâ zor, yollar hâlâ dikenliydi ama bu kez içinde bir umut vardı.
Bir yanıt yazın